Όταν ήμασταν παιδιά τα καλοκαίρια μετράγαμε τα μπάνια που κάναμε και τα παγωτά που τρώγαμε. Το χειμώνα πάλι υπολογίζαμε το χρόνο με τα σκασιαρχεία, τις ποδηλατάδες και με τις σοκολάτες που κρύβαμε στις τσέπες μας. Σήμερα μετράμε το χρόνο με τη γεύση που μας άφησε κι η δική μου είχε γεύση θάλασσας… αλλά το ερώτημα θα μείνει πάντα άλυτο… oι μνήμες δημιουργούν γεύση…. ή, η γεύση μνήμες.?
Ορισμένοι νέοι σεφ σήμερα, που το μόνο που τους νοιάζει είναι να εντυπωσιάσουν με την πληθώρα και την ετερότητα των ιδιαίτερων κι ασυνήθιστων υλικών που βάζουν στα πιάτα τους. Δίνουν περισσότερο βάρος στα εκκεντρικά στησίματα και στο ίδιο το πιάτο, προσπαθώντας να κρύψουν την ένδεια του περιεχομένου του, όπως γινόταν άλλοτε με τις σάλτσες σε πιάτα που είχαν αποτύχει.
