Δεν θυμάμαι αν ήταν η 3η, 4η η 50η φορά που σταματούσαμε στο φορτηγάκι με τα παγωτά μπροστά από το δημοτικό σχολείο των παιδιών μου, αλλά τελικά το συνειδητοποίησα: είχαμε πρόβλημα με τα γλυκά.
Οι 10χρονες δίδυμές μου απαιτούσαν –και συνήθως κέρδιζαν– γλυκίσματα ακριβώς τη στιγμή που τα χρειάζονταν λιγότερο: στο ενδιάμεσο ανάμεσα στο σχόλασμα από το σχολείο και το δείπνο. Κι εγώ γινόμουν συνένοχος. Τις άφηνα να ανεφοδιαστούν με ζάχαρη αντί για πραγματικό φαγητό, και μετά αναρωτιόμουν γιατί κατέρρεαν κάπου ανάμεσα στη σπιτική μελέτη και τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Και όταν αρνιόμουν να ικανοποιήσω την επιθυμία τους; Η γκρίνια ήταν σχεδόν ανυπόφορη.
Μετά από ένα από τα υπερβολικά πολλά δύσκολα απογεύματα, ανέλαβα δράση. Μια φίλη μου είχε πει ότι είχε περιορίσει την κατανάλωση γλυκών στην οικογένειά της μόνο για το Σαββατοκύριακο και αποφάσισα να ακολουθήσω το παράδειγμά της. Είπα στις κόρες μου ότι θα περιορίζαμε τα γλυκά στη διάρκεια των καθημερινών, αλλά ότι θα ενδίδαμε σε μία δύο λιχουδιές στις αργίες, αφήνοντας λίγο χρόνο για να τις απολαύσουμε αληθινά.
Ήταν μια δύσκολη απόφαση, και όχι μόνο για τα παιδιά – κι εγώ λατρεύω εξίσου τη ζάχαρη και ξέρω ότι τα λαχανικά δεν καταστέλλουν τις διαμαρτυρίες για μια βαρετή δραστηριότητα, με τον τρόπο που το κάνει ένα μπισκότο. Αλλά ήμουν πρόθυμη να δοκιμάσω τα πάντα για να νιώσουμε όλοι καλύτερα. Έτσι, το έκανα.
Παρουσίασα το πλάνο μου ως κάτι που θα δοκιμάζαμε για μερικές εβδομάδες. Τους ανέφερα επίσης τις επίσημες συστάσεις της κυβέρνησης για την κατανάλωση ζάχαρης, για να αποδείξω στις κόρες μου ότι όλο αυτό δεν ήταν απλώς μια ανόητη ιδέα που είχα για να τις βασανίσω.
Οι κόρες μου με άκουσαν, αλλά δεν πείστηκαν. Αν το παγωτό ήταν νόστιμο και τις έκανε ευτυχισμένες, όπως εύλογα αναρωτήθηκαν, γιατί δεν έπρεπε να τρώμε περισσότερο; Τους εξήγησα ότι όχι μόνο η ζάχαρη είναι ανθυγιεινή, αλλά και πως τα γλυκά χάνουν την ιδιαίτερη μαγεία τους αν ενδίδεις σε αυτά υπερβολικά συχνά. Γίνονται κάτι συνηθισμένο, ίσως ακόμα και βαρετό. Τα παιδιά συνέχισαν να παραπονιούνται (ας όψεται η προεφηβική ηλικία τους), αλλά είδα μια σπίθα κατανόησης στο βλέμμα τους. Εκείνες ήθελα να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα γλυκά για πάντα, κι εγώ ήθελα να τρώνε λιγότερα. Ίσως τελικά θα μπορούσαμε να βρούμε μια λύση.
Υπήρχε όμως και ένα μειονέκτημα. Και ήταν εξαντλητικό. Το «όχι» που τους έλεγα καθώς περνούσαμε μπροστά από το φορτηγάκι με τα παγωτά, το οποίο φαινόταν να μας καταδιώκει, πυροδοτούσε εκρήξεις. Κάποιες φορές τους έλεγα, απλά, ότι δεν έχω χρήματα, πράγμα που μπορεί να ήταν αλήθεια αλλά μπορεί και όχι. Όταν μια φίλη προσφέρθηκε να τους αγοράσει γρανίτες, σχεδόν λύγισα, αλλά τελικά κατάφερα να παραμείνω σταθερή στη θέση μου.
Στην αρχή, τα παιδιά μου τρελαίνονταν τα Σαββατοκύριακα και απαιτούσαν γλυκό μαζί με το πρωινό, το μεσημεριανό και το δείπνο τους. Φυσικά, αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει. Τους έκανα σαφές ότι έπρεπε να τρώνε αληθινό φαγητό πριν από οτιδήποτε γλυκό και ξεκίνησα συζητήσεις για το πώς μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας επιλέγοντας τις σωστές μερίδες. Σύμφωνοι, θα μπορούσαν να φάνε ντόνατς μέχρι να πονέσει το στομάχι τους, αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να γευτούν ένα ωραίο κομμάτι κέικ σοκολάτας και μετά να απολαύσουν την υπόλοιπη ημέρα τους χωρίς προβλήματα;
Για να τα βγάζω πέρα τις δύσκολες στιγμές, ανέσυρα ένα ψήγμα σοφίας από την προσχολική ηλικία των κοριτσιών που συνεχίζει να έχει αποτέλεσμα: «Έτσι το κάνουμε στην οικογένειά μου». Είμαι πεισματάρα, πράγμα που βοηθήσει, αλλά επιπλέον ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν ότι «όχι» σημαίνει «όχι». Μετά από λίγο, οι συγκρούσεις άρχισαν να υποχωρούν, μαζί με εκείνη τη βασανιστική αίσθηση στέρησης. Η προσπάθειά μου είχε αποτέλεσμα.
Επιχείρησα επίσης να τοποθετήσω τη νέα πολιτική μας σε ένα ευρύτερο πλαίσιο για τις κόρες μου. Πήγαμε μαζί στο σουπερμάρκετ, διαβάσαμε ετικέτες τροφίμων και αναγνωρίσαμε γλυκαντικά κρυμμένα σε επεξεργασμένα φαγητά. Τα κορίτσια έμαθαν ότι τέσσερα γραμμάρια ζάχαρης ισοδυναμούν με περίπου ένα κουταλάκι του γλυκού, μια χρήσιμη οπτικοποίηση. Μετά από κάποιες συζητήσεις στο διάδρομο με τα δημητριακά, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τα γλυκίσματα είναι επιδόρπια και όχι πρωινό.
Προσπάθησα, ωστόσο, να μη δαιμονοποιήσω συγκεκριμένες τροφές – δεν ήθελα να αποκλείσω κάτι εντελώς. Ήθελα μόνο τα κορίτσια να ξέρουν τι τρώνε – και να το απολαμβάνουν. Το καροτσάκι του σουπερμάρκετ μας εξακολουθεί να γεμίζει με γλυκίσματα. Αλλά πλέον τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά.
Και πλέον κάθε φορά που περνάμε μπροστά από το φορτηγάκι με τα παγωτά, μπροστά από το σχολείο, δεν ακολουθεί μάχη. Ωστόσο, οι κανόνες υπάρχουν για να σπάνε. Είμαι λοιπόν σίγουρη ότι κάποια ζεστή, τέλεια μέρα της εβδομάδας θα ενδώσουμε – και θα είναι σαν μια ξεχωριστή γιορτή. Ελπίζω μόνο να έχω πάνω μου μετρητά.
