Η πιο παρεξηγημένη λέξη σε αυτή τη χώρα, τουλάχιστον όσον αφορά στα θέματα της γεύσης, είναι η «γαστρονομία». Υπάρχουν ακόμα και μάγειρες που πιστεύουν πως γαστρονομία είναι μόνο οι σφαιροποιήσεις του νερού της ντομάτας ή του μπλε τυριού από γάλα θηλυκού λάμα που ωρίμασε στις νότιες πλαγιές των Άνδεων… ενώ την ίδια στιγμή απαξιώνουν μια ντομάτα ή ένα καρπούζι από παλιούς σπόρους, που ο παραγωγός τους κοπίασε για να τα μεγαλώσει, με φυσικό τρόπο… ώστε όταν πασπαλίσεις αυτή, τη μοσχοβολιστή ντομάτα, με θαλασσινό αλάτι ή, όταν κόψεις το γλυκό καρπούζι, που δρόσισες στη γούρνα του κήπου σου, η γεύση τους να «κουμπώνει» με την ιδανική εικόνα της ντομάτας και του καρπουζιού που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σου, όταν υπήρχαν ακόμα αληθινές ντομάτες κι αληθινά καρπούζια. Λένε πως οφείλουμε τις λέξεις γαστρονομία και γαστρονόμος στους ποιητές της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας, που πρώτοι ασχολήθηκαν με τους νόμους που διέπουν όλα όσα περιστρέφονται γύρω από το φαγητό, αλλά κι όλα αυτά που έχουν να κάνουν με τις σκέψεις μας και την επιθυμία μας για το φαγητό, αφού για να γεννηθεί η επιθυμία πρέπει να προϋπάρξει ένα ερέθισμα που θα φτάσει μέχρι το μυαλό μας. Έλα μου όμως που το μυαλό μας, τελευταία, άρχισε να μας παίζει παιχνίδια, μπερδεύοντας τις προσωπικές μας επιθυμίες με τις επιθυμίες των άλλων και τα θέλω μας με τα θέλω που μας επιβάλουν οι μόδες. Και ρωτάω πως είναι δυνατόν να προσπεράσεις το άρωμα μιας αληθινής ντομάτας και να μας λες πως ενθουσιάστηκες με τα «αρώματα» ενός ψαριού τριών και βάλε ημερών, που κάποιος άσχετος τ’ έπνιξε στο λάιμ, το τρέλανε στον κόλιανδρο και στα τσίλι και στο πάσαρε για φρέσκο; Για πες, είναι αυτό γαστρονομία?
Έκτορας Μποτρίνι
