Χθες το βράδυ ήρθε στο εστιατόριο κάποιος να φάει. Και με έκανε να σκεφτώ πως κι οι γευσιγνώστες ως ομάδα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας.
Χθες το βράδυ ήρθε στο εστιατόριο κάποιος να φάει. Και με έκανε να σκεφτώ πως κι οι γευσιγνώστες ως ομάδα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Υπάρχουν οι συμπλεγματικοί που διάλεξαν να ασκήσουν αυτό το επάγγελμα για να κρύψουν πίσω από αυτή την ιδιότητα τους τη φτώχεια της ψυχής τους και να φανούν σημαντικοί. Υπάρχουν οι φευγάτοι τρώνε και γράφουν για την τρέλα τους, γιατί το γουστάρουν. Υπάρχουν οι «πεινασμένοι» που διεκδικούν να τους ταΐσουμε τζάμπα γιατί πιστεύουν πως το δικαιούνται και το διεκδικούν. Υπάρχουν και οι «απελπισμένοι» που χρειάζονται να καταρρακώσουν τους άλλους, για να δικαιωθούν ή για να ασκήσουν εξουσία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι λίγοι που αγαπάνε αυτό που λέγεται «τέχνη της μαρμίτας», όχι μόνο για αυτό που έχουν στο πιάτο τους, αλλά γιατί είναι σε θέση να διακρίνουν μέσα στο φαγητό τους και την προσφορά όσων κοπιάζουν για αυτή την εφήμερη ευτυχία των ανθρώπων, μια ευτυχία που κρατάει όσο ένα γεύμα ή -για τους κάποιους λίγους- όσο διαρκεί η ανάμνηση του.
