Λίγο οι τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής, λίγο η τάση να επιστρέφουμε στο σπιτικό φαγητό (ή τουλάχιστον να το προσπαθούμε), λίγο το ότι το στερεότυπο «τα αγόρια δεν μαγειρεύουν» ολοένα χάνει έδαφος (ελπίζω δηλαδή), κάποιοι γονείς επιχειρούμε να μετατρέψουμε το καθημερινό μαγείρεμα σε οικογενειακή υπόθεση, στην οποία συμμετέχουν όχι μόνο ο μπαμπάς αλλά όλα τα παιδιά του σπιτιού, κάθε ηλικίας και ανεξαρτήτως φύλου.
Στην πραγματικότητα έχουμε πολλούς καλούς λόγους να το κάνουμε: Δίνοντας την ευκαιρία στα παιδιά να συμμετέχουν στο μαγείρεμα, μεταξύ άλλων τα βοηθάμε να καλλιεργήσουν την εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους (έχετε δει με πόση προθυμία αλλά και… πρωτοτυπία πλένει τα λαχανικά ένα νήπιο;) και μετατρέπουμε την κουζίνα σε διασκεδαστικό εργαστήριο εκμάθησης μαθηματικών, φυσικής και χημείας (ζητώντας π.χ. από το παιδί μας να υπολογίσει πόση ζάχαρη πρέπει να προσθέσουμε σε ένα γλυκό ή παρακινώντας το να την παρατηρήσει να γίνεται καραμέλα στο τηγάνι).
Και φυσικά εφοδιάζουμε τα παιδιά μας με μια πρακτική δεξιότητα που θα τους φανεί πολύτιμη από τη φοιτητική ζωή τους ακόμα. Και βέβαια κάνουμε πιο εύκολη τη διαδικασία του μαγειρέματος για εμάς τους ίδιους, τουλάχιστον όταν εμπλέκουμε σε αυτήν παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας.
Πώς όμως θα παρακινήσουμε τα παιδιά μας να μπουν μαζί μας στην κουζίνα και να σηκώσουν τα μανίκια;
–Το βασικό είναι να δείξουμε ότι απολαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι το μαγείρεμα, ότι επικεντρωνόμαστε στη δημιουργική πλευρά του και δεν το βλέπουμε σαν μια «αγγαρεία», για να εμπνεύσουμε και τα παιδιά μας να το αγαπήσουν. Οπότε αν μας αρέσει το μαγείρεμα, είναι πιο εύκολο να μεταδώσουμε και στα παιδιά μας αυτή την αγάπη.
-Σε κάθε περίπτωση, ξεκινάμε παρακινώντας το παιδί μας να συμμετέχει από τη νηπιακή του ακόμα ηλικία, με απλές εργασίες. Μπορεί π.χ. να ανακατέψει τα υλικά, να τα πλύνει ή ακόμα και να μετρήσει απλές ποσότητες. Ιδανικά, το νήπιο πρέπει να αγαπάει εξαρχής το αποτέλεσμα μιας συνταγής (π.χ. για μπισκότα ή μακαρόνια). Ακόμα όμως κι αν δεν το αγαπάει ήδη, δεν υπάρχει πρόβλημα: μέσα από τη συμμετοχή του στην προετοιμασία ενός φαγητού μπορούμε να το ενθαρρύνουμε να αγαπήσει μια μεγάλη γκάμα γεύσεων και υλικών – ακόμα και τις μπάμιες.
-Η συμμετοχή του παιδιού μας στην όλη διαδικασία μπορεί να αρχίσει ήδη από το σουπερμάρκετ ή το μανάβικο. Όταν διαλέγουμε παρέα στον πάγκο εκείνες τις μυρωδάτες φράουλες ή τα δροσερά πράσινα φασολάκια, ενώ παράλληλα του εξηγούμε πώς θα διαλέγει τα καλύτερα και πιο φυσικά προϊόντα, όχι μόνο αποκομίζει πρακτικές γνώσεις αλλά ταυτόχρονα ανυπομονεί περισσότερο να μπει στην κουζίνα μαζί μας.
-Ιδιαίτερα όταν μαγειρεύουμε με ένα πολύ μικρό παιδί, φροντίζουμε να έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας και να απομονωθούμε από πιθανούς αντιπερισπασμούς. Ή τουλάχιστον προσποιούμαστε ότι έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας. Δεν θέλουμε να το κάνουμε να συνδέσει την όλη διαδικασία στο μυαλό του με το στρες, αλλά να τη βιώσουμε οικογενειακώς σαν μια εμπειρία γεμάτη χαρά, αγάπη και χαλαρή διάθεση. Δεν πιέζουμε επίσης ένα νήπιο π.χ. να πλύνει πιο γρήγορα τα λαχανικά: τα νήπια είναι εκ φύσεως αναποτελεσματικά στη διαχείριση του χρόνου.
–Δεν διστάζουμε να επιβραβεύσουμε το παιδί μας λεκτικά π.χ. για τη σαλάτα ή το γλυκό που έφτιαξε. Ή έστω για την προσπάθεια. Είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να χτίσει την αυτοπεποίθησή του και να συνεχίσει να συμμετέχει στην κουζίνα.
–Δίνουμε ακόμα και σε ένα μικρό παιδί την ελευθερία της επιλογής. Δεν το ρωτάμε γενικά και αόριστα «τι θέλει να μαγειρέψουμε» (όπου η απάντηση θα είναι σχεδόν πάντα π.χ. «πίτσα» ή «μακαρόνια»), αλλά του ζητάμε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο τρεις διαφορετικές συνταγές που θα ξεχωρίσουμε, παραδείγματος χάρη, από ένα βιβλίο μαγειρικής που εμπιστευόμαστε.
-Όταν μαγειρεύουμε με ένα πολύ μικρό παιδί, αγκαλιάζουμε το χάος, ακόμα και τους πειραματισμούς. Συμβιβαζόμαστε με το γεγονός ότι η κουζίνα μας πιθανότατα θα βομβαρδιστεί με σάλτσες και είμαστε δεκτικοί σε προτάσεις του που μας ακούγονται έστω και λίγο λογικές και που δεν απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα (μεταφορικά ή κυριολεκτικά). Για παράδειγμα, λίγο μέλι στο χοιρινό μας, που εμείς δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ να προσθέσουμε στη συνταγή, μπορεί να απογειώσει το αποτέλεσμα, κάνοντας παράλληλα το παιδί μας περήφανο για την έμπνευσή του.
-Μόλις το παιδί μας βρει δύο τρεις αγαπημένες συνταγές, του δίνουμε συχνά την ευκαιρία να τις επαναλάβει. Με αυτό τον τρόπο θα τελειοποιήσει τις δεξιότητές του ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί την αυτοπεποίθησή του.
-Εκμεταλλευόμαστε όποια ερεθίσματα βοηθούν το παιδί μας να αγαπήσει τη μαγειρική και να εξοικειωθεί μαζί της. Μερικές ιδέες; Παιδικά βιβλία μαγειρικής, ταινίες όπως ο «Ρατατούης», ντοκιμαντέρ με θέματα γαστρονομίας, αλλά και εργαστήρια μαγειρικής για τα μεγαλύτερα παιδιά και τους εφήβους.
Πηγή: Childit.gr
